سیارک Astraea 5 در وضعیت تقابل قرار می‌گیرد
تاریخ انتشار: ۶ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۸۹۹۷۷
سیارک Astraea 5 فردا (پنجشنبه) دقیقا مقابل خورشید قرار می‌گیرد و تقابل رخ می‌دهد، تقریبا در همین زمان سیارک یادشده در نزدیک‌ترین فاصله از خورشید قرار می‌گیرد.
به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، سیارک Astraea 5 _پنجشنبه هفتم دی_ در صورت فلکی شکارچی قرار می‌گیرد و بیشتر ساعات شب در بالای افق واقع می‌شود؛ صرف‌نظر از موقعیت مکانی شما روی زمین، این سیارک حدود نیمه شب به وقت محلی به بالاترین نقطه خود در آسمان خواهد رسید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سیارک یادشده از ساعت ۱۹:۰۱ تا ۰۴:۵۴ قابل مشاهده خواهد بود، به طوری که حدود ساعت ۱۹:۰۱ زمانی که به ارتفاع ۲۱ درجه بالاتر از افق شرقی شما می‌رسد، قابل دسترس خواهد بود، ساعت ۲۳:۵۷ حدود ۷۳ درجه بالاتر از افق جنوبی شما به بالاترین نقطه خود در آسمان خواهد رسید، حدود ساعت ۰۴:۵۴ نیز غیرقابل دسترس می‌شود.
سیارک Astraea 5 پنجشنبه- هفتم دی‌ماه- دقیقاً مقابل خورشید قرار می‌گیرد و تقابل رخ می‌دهد، تقریباً در همین زمان سیارک یادشده در نزدیک‌ترین فاصله از خورشید قرار می‌گیرد و بیشترین درخشندگی را خواهد داشت؛ در این شرایط سیارک Astraea 5 از فاصله ۱.۲۱۶ واحد نجومی ما عبور می‌کند و در قدر ۹.۴ می‌درخشد، با این وجود حتی در درخشان‌ترین حالت خود نیز یک جسم کم‌نور است و با چشم غیرمسلح قابل رصد نیست، اما می‌توان آن را با دوربین دوچشمی یا تلسکوپ مشاهده کرد.
اوج روشنایی دنباله‌دار Comet 62P/Tsuchishanدنباله‌دار Comet 62P/Tsuchishan پنجشنبه -هفتم دی‌ماه- به درخشان‌ترین حالت خود می‌رسد، در این زمان در فاصله ۱.۲۷ واحد نجومی از خورشید و در فاصله ۰.۵۳ واحد نجومی از زمین قرار خواهد گرفت؛ دنباله‌دار یادشده حدود ساعت ۰۰:۰۹ در ارتفاع ۲۱ درجه از افق شرقی شما قابل دسترس خواهد بود، سپس ساعت ۰۴:۵۹ حدود ۷۱ درجه بالاتر از افق جنوبی به بالاترین نقطه خود در آسمان خواهد رسید، ساعت ۰۵:۵۸ نیز ۶۶ درجه بالاتر از افق جنوب غربی محو خواهد شد.
دنباله‌دارها ذاتاً اجسام غیرقابل پیش‌بینی هستند، زیرا روشنایی آن‌ها به میزان پراکندگی نور خورشید از ذرات گرد و غبار در کما و دم دنباله‌دار بستگی دارد؛ این گرد و غبار به طور مداوم از هسته دنباله‌دار دور می‌شود و وقتی که دنباله‌دار نزدیک خورشید می‌شود، یخ‌های موجود در هسته آن تبخیر می‌شود، زیرا توسط اشعه خورشید گرم می‌شود.
کد خبر 715276منبع: ایمنا
کلیدواژه: نجوم تازه های نجوم رویداد نجومی رویدادهای نجومی پدیده نجومی رویداد نجوم عکاسی نجومی پدیده نجومی امروز رویداد نجومی امشب پدیده های نجومی آسمان امشب ایران سیارک ستاره دنباله دار شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق خورشید قرار می گیرد درجه بالاتر از افق قرار می گیرد دنباله دار
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۸۹۹۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
احتمالا در آشوب‌های اولیه منظومه شمسی، مشتری در تشکیل ماه موثر بود
ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
دانشمندان می‌گویند که طی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی، رخدادی به نام «ناپایداری بزرگ» رخ داده است، رخدادی که در جریان آن ۴ غول گازی منظومه شمسی دچار اعوجاج و آشفتگی مداری شدند و اجرام کوچک‌تر منظومه شمسی را از مدارشان منحرف کردند.
نتایج بررسی اخترشناسان نشان می‌دهد که تغییرات مدار مشتری ممکن است سبب ناپایداری مداری در سیاره‌ای به نام «تیا» شده باشد. به گفته آن‌ها، ناپایداری مداری این سیاره درنهایت سبب برخورد آن با زمین و شکل‌گیری ماه شده است.
اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنباله‌دارها و سیارک‌ها نتیجه گرفته‌اند که دوران پرآشوب اولیه شکل‌گیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است. به عبارت دیگر، دیدگاه غالب دانشمندان امروز این است که اجرام منظومه شمسی از یک دیسک غبار و گازی پیرامون خورشید شکل گرفته‌اند. اما مساله بر سر این است که ترکیبات شیمیایی بسیاری از سیارک‌ها و دنباله‌دارها با پراکندگی مواد درون این دیسک تطابق ندارد و این حاکی از آن است که این اجرام در گذشته از مدار اولیه خود جدا شده‌اند.
به گفته دانشمندان، غول‌های گازی منظومه شمسی، یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ، اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی به یکدیگر نزدیک‌تر بوده‌اند.
برهم‌کنش‌های گرانشی این غول‌های گازی با خرده‌سیاره‌های فراتر از نپتون سبب شد تا زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دورتر شوند و، در عین حال، مشتری به خورشید نزدیک‌تر شود.
اخترشناسان می‌گویند این تغییرات مداری درنهایت سبب ناپایداری مدار اجرام درونی منظومه شمسی شده است. درواقع این دیدگاه بر مبنای یکی از جامع‌ترین مدل‌های تحولات منظومه‌ی شمسی مشهور به مدل نیس است.
این مدل کلاسیک نیس، که در سال ۲۰۰۵ میلادی مطرح شد، بسیاری از ساختارهای منظومه شمسی، ازجمله کشیدگی مدارهای سیارات بزرگ، به تله‌افتادن قمرهای نامنظم زحل و نیز ویژگی‌های مداری تروجان‌ها را توضیح می‌دهد و به مهاجرت سیاره مشتری به داخل دیسک عظیم خرده‌سیارات می‌پردازد.
پژوهشگران اینک با توجه به موقعیت سیارک‌ها در مدار مشتری، حدس می‌زنند که این رخداد باید حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده باشد.
نقش مشتری در شکل‌گیری ماه
تاکنون یکی از پرسش‌های اصلی دانشمندان زمان دقیق شروع این ناپایداری بوده است. اما به‌طور کلی اخترشناسان بر این باورند که این رخداد حدودا ۶۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده است.
اخترشناسان در بررسی‌های تازه‌شان بر شهاب‌سنگ‌های کندریت انستاتیت کم‌آهن تمرکز کرده‌اند که از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی بسیار شبیه مواد تشکیل‌دهنده زمین است. این بدین معنا است که کندریت‌های زمین و کندریت انستاتیت کم‌آهن احتمالا از یک قسمت از دیسک غبار منظومه شمسی آمده‌اند.
اما این شهاب‌سنگ‌ها دیگر در نزدیکی زمین یافت نمی‌شوند و رصدها حاکی از آن است که آن‌ها به سیارک‌های خانواده آتور در بیرون کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری تعلق دارند. به باور دانشمندان، احتمالا رخداد ناپایداری بزرگ سبب شده است که این سیارک‌ها به جای کنونی خود کشیده شوند. نکته مهم اینجاست که برخورد زمین و سیاره فرضی تیا نیز تقریبا در همین زمان رخ داده است. دانشمندان، براساس تلفیق داده‌ها، می‌گویند که این برخورد بزرگ احتمالا درنتیجه این ناپایداری بزرگ رخ داده است.
با این همه، اخترشناسان می‌گویند که این نتایج قطعی نیستند و اثبات قطعیت رخدادهای ۴.۵ میلیارد سال پیش کار ساده‌ای نیست. اما اینکه برخورد بزرگ یک جرم با زمین، آن هم دقیقا در همین زمان، سبب تشکیل ماه شده است موجب می‌شود که یافته‌های اخیر از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار باشد. این یافته‌ها در اواسط ماه آوریل امسال در مجله «ساینس» منتشر و جزئیات آن در مجمع عمومی اتحادیه زمین‌شناسی اروپا در وین ارائه شد.
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آن‌ها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند